احساس میکنم وقتشه به دوس پسر گیر بدم چرا از دستها و بالاخص ناخونهای قشنگم تعریف نمیکنه؟ دستها و ناخونهایی که بدون نیاز به لاک یا کاشت یا اون مربعیهای نفرت انگیز انقدر قشنگن. سالها پیش که دانشگاه میرفتم یا آدم بیشتر دورم بود خیلیا از ناخونام تعریف میکردن.حتی یه بار تو خیابون خوردم به یه دختره ای که با دوستش بود. همونجور که داشتن رد میشدن شنیدم که به دوستش گف چه ناخونای قشنگی داشت. حالا چی؟ یک نفرم از ناخونام تعریف نمیکنه. دوس پسرم که هیچ. اون که تا زیر بغلمو دوس داره و میخوره ، اونهمه دستامو میبوسه، میدونم به نظرش قشنگه مسلما دستام ولی ای کاش زبونی هم بگه. خیلی وقته هیچکی از ناخونام تعریف نکرده. سال رو هم رد کرده یعنی. انقدی که دیگه برام بی اهمیت شده ناخونام و به زور هرچن هفته یه بار سوهان میزنم بهشون. به همون کوتاه کردنو حالت دادن  با ناخونگیر اکتفا میکنم دیگه. مثل قبلنا با دقت و ظرافت نمیشینم . میلیمتر میلمتر کجی یا لب پریدگی یا زاویش رو اصلاح کنم و همیشه در پرفکت ترین حالتش باشه. ول کردم ناخونای قشنگمو دیگه