خواهرم معتقده من یک بیچ خودخواهی هستم که جز نوک دماغم هیچ جارو نمیبینم.  غیر مسئولو اینها هم هستم. اینها رو تو یه شبی که بعد از عمل مامانم داشتیم سر هم فریاد میزدیم بهم گفت.  شاید باید بهم برمیخورد ولی واقعیت اینجاست که نخورد. من خیلی وقته اینها رو میدونم. افتخاری نمیکنم بهشون اما میدونم. تحقیر هم نمیشم از شنیدنشون. انقد هرروز خودم بهشون فک کردم که قبحش برام ریخته. بی مسئولیت بودن، خودخواه بودن..شده جزوی از طبیعتم. ای کاش بتونم باهاش به صلح برسم و دیگه از اونچه هستم نراضی نباشم. ولی هستم. این روزها که دفتر زدم و هرروز بهانه هایی از قبیل ح نیست برام بازاریابی کنه، سیمهام رو وصل کنه، وبسایتمو درس کنه.. فک میکنم بیشتر به این پی میبرم که چقدر من از مردم انتظار دارم. من از همه انتظار دارم. انتظار اینکه کارهام رو انجام بدن.واقعا این انتظار رو دارم. در تک تک زوایای زندگیم. آیا اینها به خاطر بچه آخر بودنمه یا  ترسم از برخورد با همه چی؟ نمیدونم ولی میدونم که سخته. بیچاره آدمهای اطرافم. زیر بار توقعات من انگار همه در حال له شدن هستن. زرنگ هم هستم. ظاهرا کاری ازشون نمیخوام اما عملا خوب بلدم از طریق امواج نارضایتیم ، حس عذاب وجدان بهشون منتقل کنم.  مثلا همین خواهرم که بهم گف بیچ خودخواه، ظاهرا من ازش کار خاصی نخواستم اما کوه انتظاره که ازش داشتم در تمام این سالها یا به خاطر کارهای نکرده اش ازش رنجیدم!! نگفتن حرفها به معنای عدم وجودشون نیست. اون هم حس میکرده همه ی اینهارو تمام مدت و اون شب فریاد میزد همشون رو. من خودمم حالم از خودم بهم میخوره. خستم از اینکه انقدر حالم همیشه بده. بدون اغراق همیشه بده. دلم میخواد فارغ شم از این همه حسو حال بد. چرا مثل زایمان ، آدمها همه حسهای بدشون رو نمیتون زایمان کنن و برای همیشه ازون حجم سنگین روی روحو رونشون راحت بشن؟ ای کاش آدم بهتری بشم. حالم بهتر شه. دیگران رو هم کمتر اذیت کنم

دختره دیروز گف با یه پیرمرد هفتاد ساله توی رابطست. دکتر ازش پرسید رابطه جنسیتون چطوره؟ گفت عالی آقای دکتر، عالی. چطور رابطه جنسی با یه پیرمرد هفتاد ساله میتونه عالی باشه؟ اصلا مگه فلانش راست میشه؟ اصلا فرض کن با قرو پرص کار بکنه، مگه اون زور داره، کمر داره برای کردن؟ اصلا ورزشکار، زور و کمر هم داره، یا اصلا نداره، شاید همش بهش اورال میده که این انقد لذت میبره و میگه عالیه رابطمون، من میدونم  حسو حالو خفنی اورال رو، ولی اورال با اون دهن پیرش؟ با دندونهای افتادش؟ از پوست چوروکش بدش نمیاد؟ از دستهای پیرش، از بوی پیری ، بوی پیری واقعی که اگه هرکسی مامانبزرگ یا بابابزرگ داشت باشه میدونه از کدوم بو حرف میزنم. یه بوی مخصوصی که همه پیرا دارن. دختر26 ساله چطور میتونه از درآمبختن با همچین تن پیر و بوداری لذت ببره. شاید هم من هنوز به اون درکو فهمی که باید نرسیدم و فقط آدمها رو از روی جسمشون قضاوت میکنم ولی اه. اه اه اه.  من حتی تازگیِ لبها و قشنگی دندونها و تمیزی دهن و بوی خوشِ نفس هم برام مهمه. یعنی صرف جوون بودن کافی نیست و حتی برای اورال خفن هم حاضر نیستم به هر دهنی رضایت بدم که با بدن من تماس داشته باشه. باید خیلی تمیزو قشنگ باشه همه چیش وگرنه چندشم میشه و گهم میگیره. بعد این از مرد نود ساله میگه. نمیدونم. شاید من هم ازینور پل افتادم با وسواسهام. ولی نیفتادم. من خفن ترین و زیباترین موجود روی زمین رو نخواستم. من یه آدم با حداقل استانداردها و بهداشت خوب همیشه خواستم. همون چیزهایی ک خودم هم دارم. پس از بقیه هم  انتظار همین استانداردهارو داشتم که نداشتن هچکدوم ولی دوس پسرم داشت. دوس پسر قشنگو خفنو همه چی تمومم همه اون استانداردها رو داشت و من از این بابت خوش شانس ترین دختر روی زمینم.

میتونم به ناخونام گیر بدم یا به سمی بودن آبی که احساس میکنم کتری برقیم تولید میکنه یا سرد بودن هوا و قرار دادن فن برقیم در بهترین نقطه اتاق، شاید هم ایجاد فضای گلخانه ای برای گلهام و کشیدن پلاستیک روی سرشون، یا به هم ریختگی دفتر و مرتب کردن میزهام،شاید هم گشتن تو گوگل و پیدا کردن نمونه تابلوی قشنگ ولی تا کی؟ چقد دیگه فرار کنم بسه؟ تا کی میخوام به ضعفو ذلالت و حقیر بودنم ادامه بدم؟ دیروز اتافاقی تو یوتیوب یکی از جلسه های دکتر هلاکویی رو گوش دادم. دختره یکم از بدبختیاش گف و دکتر هی بهش گف تو نابغه ای با اینکه اونقدم نابغه نبود و حقیقتا من با صدو بیس برابر مشکلات بیشتر از اون به نظر خودم نابغه تر میرسیدم. دلم تعریف خواس. که بهم بگن تو هم نابغه ای. تو خیالم زنگ زدم دکتر هلاکویی. بلند بلند شروع کردم حرف زدن. از اول زندگیم رو تعریف کردم. مثل همین دختره. ولی با آبو تاب و مشکلات بیشتر. هرچی مشکلات بیشتر یعنی لیاقت بیشتر من برای دریافت صفت نابغه بودن. از دو زنه بودن بابام، آبسسیو بودن مامانم، خودکشی خواهرم، از تجارب آزار جنسی، از نقص جسمیم، از  رتبه های دو رقمی کنکورهام علی رغم درس نخوندنهام، از عملم بعد از ده سال زجر کشیدن، از پزشکی قانونی، از رابطه چهارسالم با دوس پسرم، تا حال خرابو عدم اعتماد به نفسم...همه اینهارو با آبوتاب گفتم و تو خیالم همش تصور میکردم که داره بهم میگه تو با اینهمه بدختی که کشیدی تا همینجاشم خیلی خوب پیش اومدی...هرچی بود من خیلی بیشتر از اون دختره لیاقت صفت باهوشو لایق رو داشتم

احساس میکنم وقتشه به دوس پسر گیر بدم چرا از دستها و بالاخص ناخونهای قشنگم تعریف نمیکنه؟ دستها و ناخونهایی که بدون نیاز به لاک یا کاشت یا اون مربعیهای نفرت انگیز انقدر قشنگن. سالها پیش که دانشگاه میرفتم یا آدم بیشتر دورم بود خیلیا از ناخونام تعریف میکردن.حتی یه بار تو خیابون خوردم به یه دختره ای که با دوستش بود. همونجور که داشتن رد میشدن شنیدم که به دوستش گف چه ناخونای قشنگی داشت. حالا چی؟ یک نفرم از ناخونام تعریف نمیکنه. دوس پسرم که هیچ. اون که تا زیر بغلمو دوس داره و میخوره ، اونهمه دستامو میبوسه، میدونم به نظرش قشنگه مسلما دستام ولی ای کاش زبونی هم بگه. خیلی وقته هیچکی از ناخونام تعریف نکرده. سال رو هم رد کرده یعنی. انقدی که دیگه برام بی اهمیت شده ناخونام و به زور هرچن هفته یه بار سوهان میزنم بهشون. به همون کوتاه کردنو حالت دادن  با ناخونگیر اکتفا میکنم دیگه. مثل قبلنا با دقت و ظرافت نمیشینم . میلیمتر میلمتر کجی یا لب پریدگی یا زاویش رو اصلاح کنم و همیشه در پرفکت ترین حالتش باشه. ول کردم ناخونای قشنگمو دیگه

ترسها و حس گه و حال بد و مسئله کار همه به بالاترین سطح ممکن رسیده. چهار ماهه دفتر زدم اما هنوز تصمیم نگرفتم چکار کنم و یک مشتری هم نداشتم. مشتری نداشتم چون اقدامی نکردم و کسی نمیدونسته من وجود دارم. من ضعیفترین موجود روی زمینم. فلاکتم ظاهرا روز به روز داره آکارتر میشه. از اینکه خواهرهام هرروز یه پیشنهاد برای کمک بهم میدن متنفرم. من کمک شمارو نمیخوام. پیشنهاد شمارو هم نمیخوام. حرف زدن مردم درباره کارم دیوونم میکنه.آدمایی که شاید اگه این همه سال نریده بودن بهم من الان انقدرر خودم رو کوچک و حقیر و ناتوان و دست بسته نمیدیدم و درحالیکه توی دفترم نشستم حس مرگ نمیکردم. آه نمیخوام در موردش حرف بزنم. یعنی ممکنه یه روزی من با عشقو علاقه نه با حس سردرگمی، ترس وحشت فلجی ...وارد اون دفتر بشم و به کارم بپردازم؟

از آدمهایی که حالشون خرابه متنفرم. خودم از همه حالم خرابتره. انرژی منفی و گهی که از وجودم ساطع میشه همیشه روی اطرافیان تاثیر میزاره و محیط رو آنکامفتبل میکنه. من اونیم که مردم ترجح میدن تو جمعهاشون نباشه و من از خودم متنفرم

مردم از حرف زدن با من میترسن. صدای خواهرم از اون اتاق میاد که داره با خواهر دیگم حرف میزنه، میدونم قضیه کمی هم به من ربط پیدا میکنه.خواهرم ظاهرا میخواد چیزی به من بگه ولی مردده یا نمیدونه چطوری مطرحش کنه.هممون با هم همینطوریم. من هم وقتی میخوام بهاون یکی چیزی بگم چند بار الکی میرم اتاقش مثلا چیزی گم کردم دارم میگردم دنبالش، یا جلوی آینش وایمیستم یک ساعت به نخ دندون کردن، آخر با حال زار اگه یک دقه ای حرفمو بزنم و فرار کنم بیرون

حال خرابتر از همیشه.چه دوس پسرو رابطه ا، کار، و حال خودم

گوگلم به زبون روسی کرده همه چیزو و من نمیدونم از کجا انگلیسیش کنم. جبر قهری. عین کورها الکی الکی رو اینو اون زدم انقد تا تونستم بیام تو وبلاگم